W czasie artroskopii najczęstszymi rozpoznaniami są: Zapalenie (czyli synovitis) - to stan zapalny błony maziowej wyścielającej staw. Może być odczynem na miejscowe problemy w stawie lub być częścią choroby układowej, np. reumatoidalnego zapalenia stawów. Przewlekłe lub ostre uszkodzenia. Uszkodzenie łąkotki stawowej. Uszkodzony staw kolanowy - gdzie robić? 2012-06-17 09:59:58 - PesTYcyD. Jeden lekarz mówi że to łąkotka inny że na 100% więzadła, kolano chodzi mi do przodu i tyłu - efekt kołyski. Biomechanika kolana. Funkcje stawu kolanowego wynikają bezpośrednio z sił biomechanicznych, jakie działają na mięśnie i stawy tej okolicy ciała. Obecność rzepki warunkuje zwiększenie jednego z ramion dźwigni, która bierze udział w wyproście kolana. Z tego powodu zmniejsza się siła, która jest potrzebna do wstania z krzesła Mobilizacja stawu biodrowego w rotacji zewnętrznej z pochyleniem. Usiądź na ziemi z wyprostowanymi nogami. Mobilizowaną kończynę dolną ugnij i zrotuj do zewnątrz i obróć klatę piersiową tak, aby klatka była ustawiona równolegle do piszczela ugiętej nogi. Dłońmi przytrzymaj kolano i stopę po tej samej stronie. Orteza stawu kolanowego pomaga odciążyć staw, więzadła, a także mięśnie, przez co przyspiesza proces rehabilitacji. Nowoczesne stabilizatory nie są ciężkie, ponieważ wykonane są z lekkich materiałów. Te sztywne wytwarzane są z włókna węglowego lub szklanego, a elastyczne z dzianiny, softeku lub neoprenu. Staw skokowy górny, czyli staw skokowo-goleniowy (łac. articulatio talocruralis) stanowi połączenie dalszego końca kości piszczelowej kości strzałkowej z bloczkiem kości skokowej. Jest to staw złożony, typu zawiasowego. Powierzchnie stawowe tworzy główka oraz panewka stawowa. Główkę stanowi bloczek kości skokowej. f06G6T. Urazy stawu kolanowego – kolana – objawy, leczenie i diagnostyka Jak zbudowany jest staw kolanowy? Staw kolanowy jest jednym z najbardziej złożonych elementów biomechanicznych w organizmie człowieka. Zbudowany jest z kłykci kości udowej i piszczelowej oraz z rzepki. Zachodzą w nim ruchy zginania i prostowania, możliwa jest także lekka rotacja. W celu zapewnienia stabilności stawu, wzmacniają go więzadła znajdujące się wewnątrz oraz zewnątrz torebki stawowej (więzadła poboczne piszczelowe i strzałkowe oraz więzadła krzyżowe przednie i tylne). Ponadto w stawie kolanowym występują dwie łąkotki dopasowujące do siebie powierzchnie stawowe, a także umożliwiające ich prawidłowy ruch względem siebie. Kontuzje w zakresie stawów kolanowych występują najczęściej u osób aktywnych fizycznie, w szczególności tych, które uprawiają sporty kontaktowe takie jak koszykówka, piłka nożna, siatkówka. W większości przypadków spowodowane są zderzeniem się zawodników lub wykonaniem gwałtownego ruchu, który wykracza poza fizjologiczny zakres. Urazy stawów kolanowych - diagnostyka W diagnostyce urazów stawu kolanowego wykorzystuje się (oczywiście w zależności od potrzeb) badanie RTG, USG stawu, rezonans magnetyczny, tomografię komputerową, szczegółowe testy ruchowe. Jakie są najczęstsze kontuzje stawu kolanowego? Skręcenie stawu kolanowego Skręcenie kolana dotyczy więzadeł, które charakteryzuje niewielka elastyczność, a ich nadrzędnym celem jest asekuracja stawu przed niewłaściwymi ruchami np. szybki ruch skrętny lub postawienie stopy na niestabilnym podłożu. Nieprawidłowy ruch doprowadza do przeciążenia kolana i uszkodzenia więzadeł. Uraz skrętny występuje w trzech stopniach: niewielkim – nieznaczny dyskomfort podczas ruchu, leczenie polega na łagodzeniu bólu oraz ograniczeniu aktywności ruchowej. umiarkowanym – uszkodzona zostaje znaczna część włókien więzadłowych i torebka stawowa. Występuje obrzęk oraz znaczne dolegliwości bólowe, które wymagają konsultacji z lekarzem. Leczenie koncentruje się na niwelowaniu opuchlizny oraz stopniowym wprowadzaniu odpowiednich ćwiczeń fizycznych. ciężkim – całkowite zerwanie więzadeł lub oderwanie kości z przyczepionym więzadłem. Staw jest niestabilny, występują patologiczne ruchy wraz z silnym bólem. Leczenie realizowane jest poprzez operację chirurgiczną mającą na celu rekonstrukcję zerwanych więzadeł. Po zabiegu konieczne jest poddanie się specjalistycznej rehabilitacji. Zapalenie ścięgna Zapalenie ścięgna jest efektem regularnego wykonywania konkretnej czynności np. biegania. Ryzyko wystąpienia stanu zapalnego wzrasta, gdy daną aktywność wykonujemy w sposób niepoprawny lub mięśnie nie są dostatecznie rozgrzane do intensywnego wysiłku. Stan zapalny najczęściej występuje u osób po czwartej dekadzie życia, gdyż wraz z wiekiem ścięgna tracą swoją elastyczność, jak również u osób młodych, nieodpowiednio przygotowanych do uprawiania sportu. Schorzenie to objawia się poprzez ból w obrębie ścięgna i stawu (tępy ból nad i pod kolanem). Wskazane jest ograniczenie wysiłku fizycznego i stosowanie opaski uciskowej. Uszkodzenia łąkotek Schorzenie to może wystąpić podczas uprawiania niemalże każdego sportu. Jego przyczyną jest nagłe prostowanie stawu kolanowego, który znajduje się w zgięciu i rotacji. Łąkotki z racji delikatnej struktury mają skłonność do patologicznych zmian zwłaszcza u osób starszych. Głównym objawem uszkodzenia łąkotek jest ból w bocznej i przyśrodkowej części stawu kolanowego. Leczenie najczęściej jest zabiegowe. Uszkodzenia więzadłowe W rekreacyjnej aktywności fizycznej dotyczą one przede wszystkim więzadeł pobocznych w postaci naciągnięcia lub naderwania. Występuje bolesność uciskowa przyczepów więzadłowych bliższych i dalszych. Skręcenie lekko ugiętego kolana powoduje dolegliwości bólowe. W badaniu USG widoczny jest obrzęk w okolicy przyczepów więzadeł, ale bez przerwania ich ciągłości. Leczenie polega na chłodzeniu, stosowaniu opaski elastycznej, zmniejszeniu aktywności ruchowej. Uszkodzenie więzadeł krzyżowych w postaci naciągnięcia lub częściowego uszkodzenia wyzwala dolegliwości bólowe w okolicy przedniego przedziału kolana. Występuje ograniczenie ruchów, w USG często widoczny jest obrzęk w okolicy więzadła bez przerwania jego ciągłości. Leczenie polega na ograniczeniu wysiłku fizycznego oraz noszeniu opaski elastycznej. Oczywiście może zdarzyć się również całkowite przerwanie ciągłości więzadła, które leczone jest operacyjnie. Zaopatrzenie ortopedyczne Kontuzje stawu kolanowego są często trudnymi urazami, a czas niezbędny na leczenie i rekonwalescencję odczuwany jest przez pacjenta jako mocno uciążliwy, w związku z czym lekarze często zalecają korzystanie w tym okresie ze specjalistycznego zaopatrzenia ortopedycznego. Dobranie właściwej ortezy czy stabilizatora przyniesie dużą ulgę, przez co komfort życia ulegnie znacznej poprawie. Kończyna zostanie ustabilizowana, a ruchy stawu będą pod kontrolą urządzenia tak, aby przebiegały tylko w bezpiecznym zakresie. Bez wątpienia codzienne użytkowanie przysłuży się rekonwalescencji pourazowej i pomoże przetrwać ten ciężki okres. Właściwie dobrane zaopatrzenie może być stosowane profilaktycznie (co pozwala na zmniejszenie ryzyka kontuzji) oraz leczniczo – zarówno po urazie leczonym zachowawczo, jak i operacyjnie. Na co zwrócić uwagę przy wyborze zaopatrzenia ortopedycznego? Wartościowy sprzęt charakteryzuje się przede wszystkim wytrzymałością, jak również wykonaniem z takiego materiału, który przepuszcza powietrze i gwarantuje tym samym wysoki komfort użytkowania. Bardzo ważna jest także możliwość samodzielnego dopasowania urządzenia do własnych potrzeb, czyli łatwa w obsłudze regulacja. Dobrze jest również zwrócić uwagę na jego lekkość, aby korzystanie było jak najbardziej komfortowe. Pamiętajmy, że leczenie kontuzji stawu kolanowego często jest długotrwałe, warto więc wybrać profesjonalny i porządnie wykonany sprzęt. Urazy stawów kolanowych - rehabilitacja Rehabilitacja po urazie powinna rozpocząć się najszybciej jak tylko jest to możliwe (oczywiście po uzyskaniu zgody od lekarza). Ma ona za zadanie między innymi zapobiec zrostom w stawie, wzmocnić siłę mięśni, a także poprawić zakres ruchomości. W rehabilitacji stawu kolanowego dostępnych jest szeroki wachlarz różnych zabiegów, z których lekarz albo fizjoterapeuta wybierają te, które ich zdaniem będą najlepsze dla danego pacjenta. Stosowane są między innymi: ultradźwięki, laseroterapia, prądy, pole magnetyczne, terapuls, ćwiczenia na niestabilnym podłożu, ćwiczenia z taśmami elastycznymi, metoda PNF. Działania profilaktyczne – czyli jak zapobiegać kontuzjom? Przede wszystkim bardzo istotne jest, aby każdy trening poprzedzić odpowiednią rozgrzewką, która przygotuje organizm do intensywnej pracy. Nie bez znaczenia pozostaje również elastyczność mięśni ułatwiająca wykonywanie ćwiczeń, a także usprawniająca funkcjonowanie stawu kolanowego. Decydując się na różnego rodzaju sporty, a w szczególności te ekstremalne czy kontaktowe, zaleca się korzystanie z zaopatrzenia ortopedycznego. Dlaczego warto zadbać o odpowiednią ochronę? Czasem jedna kontuzja wystarczy, aby poważnie uszkodzić staw kolanowy, co wiąże się z długotrwałą rehabilitacją i brakiem gwarancji na powrót do całkowitej sprawności. Ćwiczenie 1. Mobilizacja kości piszczelowej dystalnie – trakcja Cel: Poprawa zakresu ruchomości stawu kolanowego, przygotowanie do mobilizacji ślizgowych, zmniejszenie dolegliwości bólowych, rozluźnienie struktur okołostawowych. Pozycja wyjściowa: Dziecko znajduje się w pozycji leżenia przodem. Staw kolanowy ustawiony jest w pozycji spoczynkowej (20–30° zgięcia) lub w aktualnie maksymalnym zakresie ruchu. Dystalny koniec kości udowej ustabilizowany na stole terapeutycznym pasem stabilizacyjnym. Obie dłonie terapeuty obejmują podudzie dziecka w okolicy kostek z obu stron i stabilizują stopę przy ciele terapeuty. Terapeuta może przy wykonaniu tej techniki skorzystać z pasa trakcyjnego, który jest przełożony przez tułów oraz obie jego dłonie. Sposób wykonania ćwiczenia: Poprzez delikatne przeniesienie swojego ciężaru na nogę zakroczną terapeuta odchyla się nieznacznie do tyłu, co spowoduje separację powierzchni stawowych. Kierunek ruchu: Kość piszczelowa – dystalnie (trakcja). Liczba powtórzeń: 3 × od 7 sekund do 1,5 minuty. Oczekiwany efekt: Poprawa zakresów ruchomości w stawie kolanowym, zmniejszenie dolegliwości bólowych, rozluźnienie struktur i tkanek okołostawowych. Ćwiczenie 2. Mobilizacja ślizgu brzusznego kości piszczelowej Cel: Odtworzenie ślizgu brzusznego kości piszczelowej względem kości udowej dla poprawy wyprostu stawu kolanowego. Pozycja wyjściowa: Dziecko znajduje się w pozycji leżenia przodem, a jego podudzie oraz rzepka wystają poza krawędź leżanki. Terapeuta stoi zwrócony w kierunku strony przyśrodkowej podudzia dziecka. Dystalna część uda stabilizowana jest pasem stabilizacyjnym na stole. Lewa dłoń terapeuty obejmuje od strony grzbietowej dystalną część podudzia dziecka i przytrzymuje ją przy swoim ciele. Prawa dłoń terapeuty również od strony grzbietowej obejmuje dystalnie od szpary stawowej boczną, proksymalną część podudzia dziecka. Terapeuta w tej pozycji obniża delikatnie ciężar swojego ciała, uginając nieznacznie stawy kolanowe. Kierunek ruchu: Kość piszczelowa – dobrzusznie. Zastosowanie: Przy ograniczonym ruchu wyprostu w stawie kolanowym. Podczas terapii przyśrodkowej części stawu terapeuta stoi zwrócony w kierunku bocznej strony podudzia, obejmując proksymalną, przyśrodkową część. Przyśrodkowa i boczna część stawu muszą być w tym przypadku leczone oddzielnie. Szczególnie istotne jest to, aby podczas mobilizacji unikać komponenty toczenia w stawie, ponieważ może to doprowadzić do kompresji powierzchni stawowych i spowodować nasilenie dolegliwości bólowych. Mobilizację można stosować w submaksymalnym zakresie wyprostu w stawie kolanowym. Liczba powtórzeń: 3 × od 7 sekund do 1,5 minuty. Oczekiwany efekt: Poprawa zakresu ruchu wyprostu w stawie kolanowym. Ćwiczenie 3. Mobilizacja ślizgu grzbietowego kości piszczelowej Cel: Odtworzenie ślizgu grzbietowego kości piszczelowej względem kości udowej dla poprawy ruchu zgięcia w stawie kolanowym. Pozycja wyjściowa: Dziecko znajduje się w pozycji leżenia tyłem, a jego podudzie wystaje poza krawędź stołu. Terapeuta stoi zwrócony w kierunku przyśrodkowej strony podudzia dziecka. Dystalna część uda dziecka ustabilizowana na stole. Lewa dłoń terapeuty obejmuje dystalną część podudzia dziecka od strony brzusznej i stabilizuje ją przy ciele. Prawa dłoń terapeuty obejmuje proksymalnie boczną część podudzia dziecka, dystalnie od szpary stawowej. Kierunek ruchu: Podudzie – dogrzbietowo. Zastosowanie: W przypadku ograniczenia ruchu zginania w stawie kolanowym. Podczas terapii przedziału przyśrodkowego stawu kolanowego terapeuta stoi zwrócony w kierunku bocznej strony podudzia dziecka, obejmując jego proksymalną, przyśrodkową część. Zarówno przyśrodkowy, jak i boczny przedział stawu kolanowego muszą być w tym przypadku leczone oddzielnie. Szczególnie istotne jest to, aby podczas mobilizacji unikać komponenty toczenia w stawie, ponieważ może to doprowadzić do kompresji powierzchni stawowych i spowodować nasilenie dolegliwości bólowych. Mobilizację można stosować w submaksymalnym zakresie zgięcia w stawie kolanowym. Liczba powtórzeń: 3 × od 7 sekund do 1,5 minuty. Oczekiwany efekt: Poprawa zakresu ruchu zgięcia w stawie kolanowym. Ćwiczenie 4. Mobilizacja ślizgu dobocznego kości piszczelowej Cel: Odtworzenie ślizgu dobocznego kości piszczelowej względem kości udowej. Pozycja wyjściowa: Dziecko znajduje się w pozycji leżenia na boku na stole terapeutycznym. Jego podudzie wystaje poza krawędź stołu. Lewa dłoń terapeuty obejmuje od strony przyśrodkowej dystalną część podudzia dziecka i przytrzymuje ją przy ciele. Prawa dłoń terapeuty od strony przyśrodkowej obejmuje proksymalną część podudzia dziecka dystalnie od szpary stawowej. Kierunek ruchu: Kość piszczelowa – dobocznie. Zastosowanie: W przypadku ograniczonego zginania i prostowania w stawie kolanowym oraz deformacji szpotawej stawu kolanowego. Mobilizację można wykonywać w różnym zakresie zgięcia stawu, w zależności od występującego w danej wartości kątowej zgięcia ograniczenia ślizgu dobocznego kości piszczelowej. Liczba powtórzeń: 3 × od 7 sekund do 1,5 minuty. Oczekiwany efekt: Poprawa zakresu ruchomości w stawie kolanowym, poprawa ślizgu bocznego w stawie kolanowym. Ćwiczenie 5. Mobilizacja ślizgu przyśrodkowego kości piszczelowej Cel: Odtworzenie ślizgu przyśrodkowego kości piszczelowej względem kości udowej. Pozycja wyjściowa: Dziecko znajduje się w pozycji leżenia na boku na stole terapeutycznym. Jego podudzie wystaje poza krawędź stołu. Terapeuta chwyta swoją lewą dłonią dystalną część podudzia od strony bocznej i podtrzymuje ją przy ciele. Prawa dłoń chwyta proksymalną część podudzia dziecka od strony bocznej dystalnie, bezpośrednio za szparą stawową. Kierunek ruchu: Kość piszczelowa – przyśrodkowo. Zastosowanie: W przypadku ograniczonego zginania i prostowania w stawie kolanowym oraz w leczeniu deformacji koślawej stawu kolanowego. Mobilizację można wykonywać w różnym zakresie zgięcia stawu, w zależności od występującego w danej wartości kątowej zgięcia ograniczenia ślizgu przyśrodkowego kości piszczelowej. Liczba powtórzeń: 3 × od 7 sekund do 1,5 minuty. Oczekiwany efekt: Poprawa zakresu ruchomości w stawie kolanowym, poprawa ślizgu przyśrodkowego w stawie kolanowym. Ćwiczenie 6. Technika mobilizacji z ruchem MWM (mobilisation with movement) według Mulligana dla poprawy wyprostu stawu kolanowego i/lub zmniejszenia bólu podczas ruchu wyprostu Cel: Poprawa zakresu ruchu wyprostu stawu kolanowego. Pozycja wyjściowa: Dziecko znajduje się w pozycji leżenia tyłem na stole terapeutycznym. Terapeuta staje z boku leżanki od strony leczonej kończyny dolnej. Staw kolanowy dziecka znajduje się w zgięciu ok. 20–30°. Pas mobilizacyjny przełożony jest od strony tylnej na proksymalnym końcu podudzia dziecka, dystalnie od szpary stawowej stawu kolanowego, naciągnięty na plecach terapeuty w taki sposób, aby wektor siły mobilizacyjnej przebiegał równolegle do wklęsłej powierzchni stawowej na kości piszczelowej. Lewa ręka terapeuty obejmuje od strony brzusznej dystalny koniec podudzia dziecka, podczas gdy prawa ręka stabilizuje udo w części dystalnej (rys. A). Sposób wykonania ćwiczenia: Terapeuta stosuje korekcyjny ślizg brzuszny kości piszczelowej względem kości udowej poprzez napięcie pasa i prosi o wykonanie czynnego ruchu wyprostu stawu kolanowego, obserwując, czy podczas wykonywania ruchu pojawiają się dolegliwości bólowe (rys. B). Jeżeli podczas wykonania czynnego ruchu wyprostu z korekcją nie pojawi się ból, terapeuta może kontyn... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma ...i wiele więcej! Sprawdź Problemy z bólem kolana nie pozwalają Ci normalnie funkcjonować? Wiemy jak Ci pomóc! Budowa i biomechanika kolana. Rozpoczynamy dziś na blogu minicykl poświęcony schorzeniom stawu kolanowego. Jeśli ból tego stawu nie pozwala Ci normalnie funkcjonować, jeśli kontuzja z dzieciństwa odzywa się po latach, jeśli amatorsko uprawiasz sport i np. podczas wyskoków czujesz ból w kolanie, jeśli uszkodziłeś łąkotkę wiele lat temu, ale wydaje Ci się, że zmiany zwyrodnieniowe stawów nie dotyczą Ciebie, to ten artykuł jest właśnie dla Ciebie. Zapraszamy do – największy staw człowiekaStaw kolanowy jest największym stawem w ciele człowieka. Ze względu na skomplikowana budowę, oraz obciążenia które przenosi podczas ruchu jest to również staw bardzo mocna narażony na urazy i kontuzje. Kolano łączy ze sobą udo i podudzie. W kolanie zachodzą ruchy zginania i prostowania, oraz tzw. ruchy obrotowe (rotacje).Kości budujące kolano – staw kolanowy łączy ze sobą kość udową i kość piszczelową. Co ważne druga z kości podudzia – strzałka nie wchodzi w skład powierzchni stawowych kolana. W skład stawu kolanowego wchodzi również rzepka – czyli przednia najbardziej wystająca część kostna kolana. Rzepka swoja wewnętrzną powierzchnią tworzy z kością udową staw rzepkowo – jeszcze buduje staw kolanowy – tak jak każdy staw również kolano otoczone jest swego rodzaju pokrowcem czyli torebka stawową otaczającą końce kości udowej i ciekawe staw kolanowy przez anatomów i biomechaników dzielony jest na dwa piętra ( nie ma takiego podziału w żadnym innym stawie człowieka). Za podział ten odpowiedzialne są łąkotki leżące dosłownie w środku skład kolana wchodzi łąkotka boczna oraz łąkotka przyśrodkowa. Ich funkcje to dostosowanie do siebie powierzchni stawowych uda i piszczeli oraz amortyzowanie wstrząsów podczas są strukturami ruchomymi, kiedy kolano zgina się przesuwają się do tyłu, kiedy kolano się prostuje przesuwają się do przodu. Podczas ruchów obrotowych kolana łąkotki również się obracają, jednak łąkotka boczna ma zdecydowanie większy zakres ruchu niż przyśrodkowa. Dlatego też łąkotka przyśrodkowa znacznie częściej ulega urazom – np. podczas jazdy na nartach, czy podczas kontaktowych sportów maziowe – staw kolanowy otoczony jest kilkoma kaletkami maziowymi, są to struktury leżące pomiędzy kośćmi i mięśniami czy tez ścięgnami. Ich rola jest zmniejszanie tarcia podczas ruchu stawu. Najważniejsze kaletki stawu kolanowego to kaletka nadrzepkowa, kaletki przedrzepkowe oraz kaletki podrzepkowe. W skutek nieprawidłowego funkcjonowania stawu związanego np. ze zmianami zwyrodnieniowymi może dojść do bolesnego zapalenia jednej z kaletek stawu więzadła stawu kolanowegoWięzadła w stawie kolanowym pełnia przede wszystkim rolę stabilizatorów tego stawu. Ale co to dokładnie oznacza? Oznacza to, że więzadła maja nie pozwolić na zbyt duży zakres przemieszczania się kości piszczelowej względem udowej. Ruch kości względem siebie ma być ograniczony w każdym położeniu stawu od maksymalnego jego wyprostu do maksymalnego kolana ze względu na to czy leżą wewnątrz czy na zewnątrz stawu podzielono na dwie grupy. Do więzadeł zewnętrznych należą więzadła poboczne piszczelowe i poboczne strzałkowe, więzadło właściwe rzepki, więzadło podkolanowe skośne, więzadło podkolanowe łukowate. Najczęściej uszkodzeniom np. podczas uprawiania sportu czy upadków ulegają więzadła poboczne piszczelowe i więzadeł wewnętrznych kolana zalicza się więzadło krzyżowe przednie oraz krzyżowe tylne – leżą one dokładnie wewnątrz kolana i kiedy się napinają ograniczają wysuwanie kości do przodu i tyłu (jak przy ruchu wysuwania szuflady).Co potrafi Twoje kolano – czyli kilka słów o mechanice ruchu kolanaStaw kolanowy ma tylko jeden mięsień prostujący go – mięsień czworogłowy uda (położony na przedniej stronie uda). Podczas prostowania wykonuje on jednak pracę czterokrotnie większą niż mięsnie zginające mięśni zginających kolano należą mięśnie kulszowo – goleniowe (położone po tylnej stronie uda), półścięgnisty, półbłoniasty oraz dwugłowy uda, mięsień krawiecki, smukły, podkolanowy oraz mięsień brzuchaty ruchu zgięcia w kolanie jest większy niż w innych stawach i wynosi ok. 160-170 0 – przykład maksymalnego zgięcia kolana to przysiad, czy siad na piętach. Czynny wyprost kolana osiąga zazwyczaj 0o niekiedy przekraczając je i sięgają nawet -10 ciekawe zakres zgięcia kolana zależy od pozycji stawu biodrowego, kiedy biodro jest zgięte również kolano zgina się bardziej, kiedy jest wyprostowane zgięcie kolana to tylko ok. 120 0 . Kiedy staw kolanowy jest zgięty zachodzą w nim również ruchy rotacyjne (czyli obrotu do wewnątrz lub na zewnątrz), ruchy te są zablokowane przy kolanie maksymalnie sprawnie funkcjonować w życiu codziennym nie potrzebujemy aż tak dużych zakresów ruchu w kolanie, niezbędne minimum to:00 -670 podczas chodu po płaskiej powierzchni00 – 900 podczas chodu po schodach00 – 930 podczas Czytając opis tomografii, rezonansu lub USG swojego kolana masz mętlik w głowie od niezrozumiałych skrótów?. Ten mini słownik jest dla Ciebie!MCL wiązadło poboczne piszczelowe – tibial collateral ligamentLCL więzadło poboczne strzałkowe – fibular collateral ligamentACL wiązadło krzyżowe przednie – arterior cruciate ligemantPCL wiązadło krzyżowe tylne – posterior cruciate ligemantMM łąkotka przyśrodkowa – meniscus medialisML łąkotka boczna – meniscus lateralisProblemy bólowe stawu kolanowego nie pozwalają Ci swobodnie funkcjonować? Nie możesz w pełni uczestniczyć w życiu rodzinnym i towarzyskim ze względu na ból kolana? Nie czekaj już dziś umów się na wizytę z jednym z naszych fizjoterapeutów. Odzyskaj komfort pracy i przyjemność ze spędzania czasu wolnego tak jak lubisz i bez ograniczeń – MobileMed formularz kontaktowy – Jedno kliknięcie uwolni Cię od bólu! Staw kolanowy jest największym stawem w ludzkim ciele, którego prawidłowe funkcjonowanie jest niezbędne do wykonywania codziennych, podstawowych czynności. W stawie kolanowym spotykają się trzy kości: kość udowa, kość piszczelowa oraz rzepka, które wraz z aparatem więzadłowym i łąkotkami tworzą główne elementy prawidłowo funkcjonującego stawu kolanowego. Fragmenty powierzchni tych kości, które bezpośrednio tworzą staw, pokryte są chrząstką szklistą – miękką tkanką, która umożliwia łatwy i gładki ruch pomiędzy kośćmi. Łąkotki są zbudowane z tkanki chrzęstnej włóknistej i znajdują się pomiędzy kością piszczelową a udową. Wyróżnia się łąkotkę boczną i przyśrodkową, które pogłębiają i dopasowują powierzchnie stawowe stawu kolanowego oraz umożliwiają ruchy obrotowe, gdy staw kolanowy jest zgięty. Elementy stawu od wewnątrz wyściela również błona maziowa, której zadaniem jest produkcja płynu odpowiedzialnego za nawilżanie chrząstek oraz redukcję tarcia pomiędzy kośćmi w stawie. Staw kolanowy ze względu na swoją skomplikowaną budowę ulega częstym uszkodzeniom. Szczególnie niebezpieczne są urazy więzadeł, które mogą doprowadzić do trwałego inwalidztwa. Dochodzi do nich najczęściej na skutek gwałtownie oddziałujących na staw dużych sił w sposób pośredni lub bezpośredni. Więzadła ulegają uszkodzeniu w miejscu przyczepu do kości lub w części ścięgnistej na zasadzie kilku mechanizmów. W wyniku uszkodzenia więzadeł często dochodzi do ostrej lub przewlekłej niestabilności stawu kolanowego. Leczenie Zdania na temat leczenia świeżych uszkodzeń więzadeł stawu kolanowego są podzielone. Zależy ono od ich rodzaju i wielkości, aktywności ruchowej, rodzaju wykonywanej pracy, stanu ogólnego pacjenta. Priorytetem jest szybkie rozpoczęcie usprawniania stawu. Zwykle u osób aktywnych, sportowców wskazane jest leczenie operacyjne. Uszkodzenia więzadeł pobocznych, można, z pewnymi wyjątkami, leczyć zachowawczo. Natomiast leczenie urazów więzadeł krzyżowych zwykle przeprowadza się operacyjnie. Przy odpowiednio dobranym leczeniu rokowanie jest dobre. Duże znaczenie mają długotrwałe usprawnianie i minimalizacja zaniku mięśnia czworogłowego uda. Możliwe powikłania to przykurcze, nawroty niestabilności i zmiany zwyrodnieniowe stawu. Izolowane uszkodzenia łąkotek występują przeważnie u osób młodych, sportowców i częściej dotyczą łąkotki przyśrodkowej. Ból lokalizuje się zwykle na wysokości szpary stawowej, towarzyszy mu obrzęk i wysięk w stawie oraz uczucie przeskakiwania w kolanie. Obecnie optymalnym postępowaniem w przypadku podejrzenia uszkodzenia łąkotki jest artroskopia stawu kolanowego. Staw kolanowy może ulec skręceniu lub zwichnięciu, w zależności od rozległości uszkodzenia uraz może skutkować ostrą lub przewlekłą niestabilnością stawu. Każdy uraz stawu może skutkować zapaleniem błony maziowej, zapaleniem kaletek. Skręcenie Skręcenie to uraz polegający na przekroczeniu fizjologicznego zakresu ruchu w stawie, towarzyszy mu uszkodzenie jednostki mięśniowo-ścięgnistej, natomiast naderwanie to uszkodzenie stabilizatorów torebkowo-więzadłowych. Urazom tym towarzyszy ból, obrzęk stawu, krwiak oraz upośledzenie funkcji kończyny. Skręcenia stawu kolanowego dzielimy na niewielkie, umiarkowane i ciężkie. W przypadku ciężkich skręceń dochodzi do całkowitego przerwania struktury więzadła i wskazane jest leczenie operacyjne. W uszkodzeniach umiarkowanych konieczne jest unieruchomienie przez 4–6 tygodni i rehabilitacja. Przy niewielkich skręceniach zaleca się odciążenie bolesnej okolicy i ograniczenie aktywności ruchowej na 2–3 tygodnie. Zwichnięcie Zwichnięcie to uszkodzenie, w którym dochodzi do utraty prawidłowej łączności powierzchni stawowych kości połączonych torebką stawową. Zwichnięcie stawu kolanowego to ciężkie uszkodzenie stawu, w wyniku którego dochodzi do przerwania więzadeł. Zwykle uszkodzone są również struktury sąsiednie. Groźnym powikłaniem jest uszkodzenie tętnicy podkolanowej oraz nerwów. Konieczne jest nastawienie stawu. Następnie jest on unieruchamiany w podłużniku gipsowym na 1–2 tygodnie, by możliwa była kontrola ukrwienia kończyny. Gdy trwałe nastawienie stawu nie jest możliwe, stosuje się leczenie operacyjne, które ma na celu odtworzenie struktur stabilizujących ruch w stawie lub, jeżeli jest to niemożliwe, całkowitą jego blokadę. Zwichnięcie rzepki Zwichnięcie rzepki to uszkodzenie głównie dotyczące dziewcząt. Może wystąpić np. po urazie kolana. Leczenie polega na nastawieniu, punkcji stawu z usunięciem krwiaka oraz 4-tygodniowym unieruchomieniu. Zwichnięcia nawykowe w niektórych przypadkach wymagają operacji – artroskopowej rekonstrukcji troczków rzepki. Diagnostyka Diagnostyka stawu kolanowego bezpośrednio po urazie jest trudna ze względu na dolegliwości bólowe, odruchowe napięcie mięśni oraz krwiak, dlatego też w przypadku jakichkolwiek wątpliwości wykonuje się powtórne badanie kliniczne po kilku dniach. Badanie pomocnicze stosowane przez lekarzy ortopedów to USG, rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa, RTG – pomagają uzyskać pełny obraz uszkodzeń w stawie, nie zastąpią jednak pełnego badania lekarskiego. Rokowanie Rokowanie w urazach kolana jest trudne do określenia ze względu na mnogość czynników na nie wpływających. Z reguły jednak, jeżeli nie doszło do całkowitej utraty kontaktu powierzchni stawowych, rozerwania dużych naczyń krwionośnych lub nerwów to współcześnie można artroskopowo zrekonstruować większość uszkodzonych struktur stawu lub usunąć te, które mogą przeszkadzać w prawidłowym funkcjonowaniu. Należy jednak pamiętać, że część, zwłaszcza poważnych, urazów wiąże się z możliwością wystąpienia w przyszłości powikłań, takich jak przewlekłe zespoły bólowe, zaniki mięśni, przewlekła niestabilność, późne zmiany zwyrodnieniowe. Jakikolwiek ból kolan powinien być dla pacjenta sygnałem alarmowym oraz jak najszybciej skonsultowany z lekarzem ortopedą w ramach pomocy doraźnej lub w poradni. Wczesne wykrycie nieprawidłowości daje możliwość leczenia zachowawczego, czyli nieoperacyjnego lub uzyskania lepszych wyników w leczeniu operacyjnym. Sami również powinniśmy zadbać o nasze stawy. Kluczowe podczas uprawiania sportu jest przeprowadzenie 30–40-minutowej dokładnej rozgrzewki, która obejmie wszystkie stawy i mięśnie – nawet te, których pozornie nie będziemy używać. Należy również unikać sezonowego uprawiania trudnych, intensywnych dyscyplin sportowych oraz tzw. ostatnich zjazdów, podczas których dochodzi do największej liczby urazów, kiedy zmęczone mięśnie nie są w stanie prawidłowo stabilizować stawu. Rozsądne jest rozpoczynanie ćwiczeń na mniejszym stopniu intensywności i stopniowe zwiększanie wysiłku – to odpowiednio przygotuje struktury ciała. Należy pamiętać, że leczenie urazów w obrębie kolana jest bardzo trudne, a nawet może być niemożliwe doprowadzenie do całkowitego wyleczenia. Dlatego niezwykle istotna jest dbałość o te stawy i zapobieganie nadmiernemu zużyciu. Łukasz Ślusarczyk - licencjonowany fizjoterapeuta. Specjalizuję się w pracy z pacjentami z urazami ortopedycznymi, po zabiegach operacyjnych oraz sportowcami. Pracując z pacjentami dostosowuje metody do wieku, płci i ich indywidualnych predyspozycji (złamania, kontuzje, urazy, naciągnięcia). Uczestnik kursów z zakresu terapii manualnej, takich jak: Funkcjonalna Terapia Manualna, Fibroliza Mięśniowo Powięziowa, Terapia Manualna wg Ciechomskiego i trakcie jego wideo-konsultacji:

ochrania od przodu staw kolanowy